ΜΕΛΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ

Έτσι βρήκε τα πράγματα με τα μελίσσια ο Βασίλης, έτσι συνεχίζει να τα κρατάει κι έτσι καταφέρνει να μιλάνε όλοι για το μέλι του.

Το καλό μέλι, έχει τα μυστικά του και καλύτερα από όλους το γνωρίζουν εκείνοι οι μελισσοκόμοι που από πατέρα ως πάππο, κρατάνε την απλή παράδοση που θέλει τα μελίσσια να μην απομακρύνονται καθόλου από τον τόπο τους. Αυτό βέβαια συνέβαινε την αποχή που οι δρόμοι για την ορεινή Ελλάδα ήταν μακρινό όνειρο. Μέχρι τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι των χωριών είχαν από λίγα μελίσσια, ίσια – ίσια για τις ανάγκες της οικογένειας και να γλυκαίνουν και κάνα ξένο, τα οποία διατηρούσαν και πρόσεχαν σε συγκεκριμένα σημεία των χωραφιών τους ή πολύ συχνά, σε περιφραγμένους με πέτρες χώρους, τα λεγόμενα μελισσομάντρια. Την περίφραξη υπαγόρευε ο κίνδυνος από τα περιφερόμενα ζώα καθώς και η αδιακρισία πολλές φορές των κακών γειτόνων, ενώ για κυψέλες χρησιμοποιούσαν κούφιους κορμούς δέντρων, κυρίως πλατάνων. Όλο το χρόνο λοιπόν τα μελίσσια βρίσκονταν στον ίδιο τόπο και την άνοιξη και το καλοκαίρι τρυγούσαν τα άνθη των λιβαδιών και του δάσους, ενώ το χειμώνα «κοιμόνταν» κάτω από το χιόνι και τη διαρκή επίβλεψη του νοικοκύρη. Αυτή τη παράδοση κρατάει ακόμα ο συνταξιούχος δάσκαλος Βασίλης Αποστόλου από το Λεοντίτο, ή Παλιαντώνης όπως τον ξέρουν όλοι της Ανατολικής Αργιθέας, ο οποίος τώρα που έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του τον μοιράζει στο χωριό με τους λίγους κατοίκους και φυσικά στα μελίσσια του τα οποία κρατάει μόνιμα στις εξοχές του Λεοντίτου. Έτσι λέει, την άνοιξη, οι μέλισσές του που ξέρουν κι αυτές από γενιά σε γενιά το δρόμο είναι οι πρώτες που πετάνε στο ανθισμένο δάσος και κυριολεκτικά, σαν στο σπίτι τους, ζυμώνουν θαύματα!

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».

ΤΟ ΚΟΠΑΔΑΚΙ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ

Μια χαρά βρήκε γενναριάτικα το κοπάδι ο Μενέλαος και το καλοκαίρι, υπολογίζει πως θα μετράει άλλες τόσες γάτες στην αυλή του!

Είναι η καλύτερη συντροφιά το καλοκαίρι οι γάτες για τους εξοδούχους των πόλεων και του κάμπου στα νησιά ή τα ορεινά χωριά τους. Συντροφιά η οποία καμιά φορά μόλις πιάσουν τα κρύα, κυριολεκτικά αφήνεται στην τύχη της. Καθώς μάλιστα τα περισσότερα χωριά αδειάζουν από ανθρώπους, είναι βέβαιο πως κανένα από αυτά τα ζώα δεν θα βρεθεί να προϋπαντήσει στην πόρτα τον άσπλαχνο νοικοκύρη, σαν αυτός επιστρέψει πάλι την άνοιξη στο εξοχικό του. Ο χειμώνας είναι αμείλικτος και καθώς αυτά είναι άμαθα από κυνήγι, θα χαθούν από την πείνα. Μια συνηθισμένη επίσης κατάσταση σε πολλά νησιά και χωριά είναι ένα τσούρμο αδύναμες γάτες και σκύλοι να περιμένουν να ανοίξει η πόρτα κάποιου μαγαζιού να πετάξει κανένα κόκαλο ή τα αποφάγια για να ζήσουν μερικές ημέρες ακόμα μέχρι την άνοιξη.
Έτσι λοιπόν, η ωραία εικόνα από ένα κοπάδι ζωηρότατες γάτες – 13 τον αριθμό, που βγήκαν με βιασύνη μόλις πήραν είδηση το δικηγόρο – συγγραφέα Μενέλαο Παπαδημητρίου να φθάνει στο σπίτι του στο Ανθηρό Αργιθέας, από τον διπλανό αχυρώνα και να παρατάσσεται με υποδειγματική τάξη μπροστά στην αυλόπορτα, αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα της αδιαφορίας για τα ξεχασμένα ζωντανά. Το κοπάδι αυτών των γατιών, γνωρίζει πως δυο φορές κάθε μήνα ο Μενέλαος, ο οποίος ασχολείται συστηματικά πλέον με την καταγραφή της ιστορίας της Αργιθέας, θα καταφθάσει στο χωριό με ένα τσουβάλι κονσέρβες, θα τις ταίσει καλά, θα τις χαϊδέψει, θα κουβεντιάσει μαζί τους δυο – τρεις ημέρες και σαν φύγει, θα αφήσει στο θαλερό μπάρμπα Γεωργούλη Κωτή τις υπόλοιπες για το συσσίτιό τους μέχρι την άνοιξη, που αναλαμβάνει πλέον ο ίδιος την καθημερινή φροντίδα τους.

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».

ΒΕΓΓΕΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΣΤΟ ΛΑΓΚΑΔΙ

Ήταν κάποτε σαν ένα μελίσσι γεμάτο ζωή η μικρή κοινότητα των ανθρώπων από τους γειτονικούς συνοικισμούς Λαγκάδι και Κορνέσι του Ανθηρού της βόρειας Αργιθέας. Στην κοιλάδα κάτω από τις ψηλές κορυφές Βερούσια, Γκριλιάγκος, Αιλιάς, Καλατόρι, Πηγάδια και Λούτσα και πάνω από το Ανθηριώτικο ποτάμι, τα χρόνια μετά το 1960 ζούσαν πάνω από 300 άνθρωποι ενώ τώρα δεν ξεπερνούν τις 30 ψυχές. Σε σύγκριση μάλιστα με τους υπολοίπους συνοικισμούς του πάλαι ποτέ μεγάλου Ανθηρού που οριστικά έχουν κλείσει, το Λαγκάδι μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα ζωντανό και το γεγονός επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη χρονιά, το περασμένο Σαββατοκύριακο με τη ωραία γιορτή που διοργάνωσε ο Σύλλογος του χωριού «Οι Άγιοι Ανάργυροι» στο ζεστό καφενείο του παπά Αποστόλη Κλάρα και της γυναίκας του Παναγιώτας. Εκεί συγκεντρώθηκαν όλοι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που βγάζουν το χειμώνα στο Λαγκάδι να κόψουν την καθιερωμένη βασιλόπιττα, να τραγουδήσουν τα δικά τους αργιθεάτικα και να γιορτάσουν μαζί με το δήμαρχο Αργιθέας, Χρήστο Κανναβό, τον πρόεδρο του Συλλόγου, εκπαιδευτικό Κώστα Γραμμένο και τους φίλους του Ανθηρού που είχαν επισκεφθεί εκείνο το Σαββατοκύριακο το χωριό. Ήταν μια ωραία νύχτα και έγινε ομορφότερη από την παρουσία των μικρών παιδιών – τέσσερα κορίτσια του παπα Αποστόλη και της Παναγιώτας και άλλα δυο, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι του Γιάννη Παπαδήμα και της Λίτσας- που αποτελούν όλα μαζί το καμάρι του Συνοικισμού. Οι σχολικές τους βέβαια υποχρεώσεις τα υποχρεώνουν να ζουν το χειμώνα μακριά από το Λαγκάδι, αλλά για τη γιορτή, ούτε που σκέφτηκαν πως μπορεί να απουσιάσουν και να στερήσουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες χωρίς το χαμόγελό τους και τις ευχές τους για μια καλή χρονιά.

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
01/02/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».