ΜΕΛΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ

Έτσι βρήκε τα πράγματα με τα μελίσσια ο Βασίλης, έτσι συνεχίζει να τα κρατάει κι έτσι καταφέρνει να μιλάνε όλοι για το μέλι του.

Το καλό μέλι, έχει τα μυστικά του και καλύτερα από όλους το γνωρίζουν εκείνοι οι μελισσοκόμοι που από πατέρα ως πάππο, κρατάνε την απλή παράδοση που θέλει τα μελίσσια να μην απομακρύνονται καθόλου από τον τόπο τους. Αυτό βέβαια συνέβαινε την αποχή που οι δρόμοι για την ορεινή Ελλάδα ήταν μακρινό όνειρο. Μέχρι τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι των χωριών είχαν από λίγα μελίσσια, ίσια – ίσια για τις ανάγκες της οικογένειας και να γλυκαίνουν και κάνα ξένο, τα οποία διατηρούσαν και πρόσεχαν σε συγκεκριμένα σημεία των χωραφιών τους ή πολύ συχνά, σε περιφραγμένους με πέτρες χώρους, τα λεγόμενα μελισσομάντρια. Την περίφραξη υπαγόρευε ο κίνδυνος από τα περιφερόμενα ζώα καθώς και η αδιακρισία πολλές φορές των κακών γειτόνων, ενώ για κυψέλες χρησιμοποιούσαν κούφιους κορμούς δέντρων, κυρίως πλατάνων. Όλο το χρόνο λοιπόν τα μελίσσια βρίσκονταν στον ίδιο τόπο και την άνοιξη και το καλοκαίρι τρυγούσαν τα άνθη των λιβαδιών και του δάσους, ενώ το χειμώνα «κοιμόνταν» κάτω από το χιόνι και τη διαρκή επίβλεψη του νοικοκύρη. Αυτή τη παράδοση κρατάει ακόμα ο συνταξιούχος δάσκαλος Βασίλης Αποστόλου από το Λεοντίτο, ή Παλιαντώνης όπως τον ξέρουν όλοι της Ανατολικής Αργιθέας, ο οποίος τώρα που έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του τον μοιράζει στο χωριό με τους λίγους κατοίκους και φυσικά στα μελίσσια του τα οποία κρατάει μόνιμα στις εξοχές του Λεοντίτου. Έτσι λέει, την άνοιξη, οι μέλισσές του που ξέρουν κι αυτές από γενιά σε γενιά το δρόμο είναι οι πρώτες που πετάνε στο ανθισμένο δάσος και κυριολεκτικά, σαν στο σπίτι τους, ζυμώνουν θαύματα!

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».