Ο βιολιτζής Γιώργος Πότσιος ή Ζιαβλάνης
από την Πρασιά Απεράντιου - Ευρυτανίας
Το νοιώθεις στο αέρα· όταν βρίσκεσαι σε κάποιο πανηγύρι που γίνεται σε τίποτα απόμερες, λησμονημένες γωνιές της Ελλάδας πως πέρα από τα συμβολικά της στοιχεία, εκείνο που ενώνει την κοινότητα είναι πάντα ένας άνθρωπος ο οποίος λόγω ηλικίας συνήθως αλλά και πεπραγμένων του βίου, συγκεντρώνει το σεβασμό και απολαμβάνει την ηθική εκτίμηση όλων ανεξαιρέτως των μετεχόντων στο αντάμωμα.
Το γεγονός πολλές φορές ξεφεύγει από τα αόρατα προστατευτικά δεσμά του οικείου περιβάλλοντος και αυτός ο άνθρωπος συχνά κινδυνεύει να γίνει βορά του αδηφάγου συστήματος που λέγεται προβολή – ανεξάρτητα αν και πολλές φορές ο ίδιος με την άνεση της αθωότητας το επιδιώκει. Σαφώς και το πανούργο αυτό σύστημα αυτό έχει παντού τους πράκτορές του, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις ο κίνδυνος προέρχεται κυρίως από το εσωτερικό της ίδιας της κοινότητας και από τις αντιλήψεις της.
Ο λόγος για τον αυτοδίδακτο βιολιστή Γιώργο Πότσιο ή Ζιαβλάνη όπως τον ξέρουν όλοι οι άνθρωποι εκεί κατά μεριά του Απεράντιου και της Αργιθέας ο οποίος είναι ο τελευταίος από τους παλιούς μουσικούς του τόπου που ξέρει να παίζει ακόμη με τον γνήσιο τρόπο που υπαγορεύει η μακρά μουσική παράδοση εκείνης της περιοχής.
Έτσι ο ευθυτενής μπάρμπα Γιώργος, είχε και αυτός τη θέση του τις προάλλες στο αναγεννημένο πανηγυράκι του Προδρόμου στον ομώνυμο συνοικισμό της Πρασιάς Ευρυτανίας, θέση που απαίτησαν με καλό τρόπο οι συγχωριανοί του και ευγενώς προσφέρθηκε από τους ομοτέχνους του. Σαν έπιασε λοιπόν το δοξάρι και άρχισε να παίζει, όλοι κατάλαβαν πως οι κόποι για το ζωντάνεμα του χωριού τους δεν πάνε χαμένοι γιατί εκεί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αρδεύουν διαρκώς την παράδοση και έχουν τόσο δυνατές ρίζες που κανένας αέρας δεν πρόκειται να τους παρασύρει…
Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία",
24/09/2008, σελ. 62, "Ανθρώπινα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου