Είναι το ψηλότερο χωριό της Ρούμελης, η Άμπλιανη για την οποία δίκαια θα μπορούσαμε να πούμε πως παλιότερα δεν ήταν πρώτη μόνο στα «πράματα» αλλά και στ’ άρματα, καθώς οι περίφημοι τσελιγκάδες και τσοπαναραίοι της έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο σε όλους τους αγώνες του 1821. Η φήμη τους για τα «πράματα» κράτησε μέχρι τα πρόσφατα χρόνια που όπως σε όλα τα παραδοσιακά χωριά της ορεινής Ελλάδας διαλύθηκαν τα μεγάλα τσελιγκάτα και σήμερα στα ατέλειωτα λιβάδια της στη Γραμμένη Οξιά δεν ακούγονται παρά ελάχιστα κουδούνια και πουθενά φλογέρα.
Το ένα πράγμα όμως φέρνει το άλλο και επί του προκειμένου την ίδια μοίρα κόντεψε να έχει και η φήμη τους για τα άρματα. Ευτυχώς όμως που χάρη στην πρωτοβουλία που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια ο δραστήριος εκπολιτιστικός Σύλλογος Αμπλιανιτών «ο Στέγκος» ανήμερα της Αγίας Παρασκευής που θεωρείται η πιο τρανή ημέρα για την Άμπλιανη και γίνεται το μεγάλο πανηγύρι στην πλατεία του χωριού όπου συνεδρίασαν οι οπλαρχηγοί της Ρούμελης και αποφάσισαν τον ξεσηκωμό, το απόγευμα μετά τον εσπερινό και τη λιτάνευση της εικόνας κάτω από το ιστορικό πλάτανο στον πάτο του χωριού, οι νέοι και οι νέες ντυμένοι με τις σπουδαίες φορεσιές της Άμπλιανης, πιάνονται χέρι – χέρι και χορεύουν ένα μοναδικό, αυστηρό κλειστό χορό τον περίφημο Στέγκο. Τα λόγια του τραγουδιού αναφέρονται σε ένα κατόρθωμα κάποιου ντόπιου ο οποίος νίκησε τον αράπη που είχαν βάλει οι Τούρκοι για λογαριασμό τους σε ένα αγώνα πάλης, γεγονός που είχε ως συνέπεια την απαλλαγή της περιοχής από τις φορολογικές επιβαρύνσεις, την απρόσκοπτη καλλιέργεια της ελευθερίας και τελικά την προετοιμασία ολόκληρης της περιοχής για τον μεγάλο ξεσηκωμό στον οποίο πρωτοστάτησαν οι Αμπλιανίτες που καμαρώνουν για τον τόπο τους και τον τιμούν όπως πρέπει.
Το ένα πράγμα όμως φέρνει το άλλο και επί του προκειμένου την ίδια μοίρα κόντεψε να έχει και η φήμη τους για τα άρματα. Ευτυχώς όμως που χάρη στην πρωτοβουλία που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια ο δραστήριος εκπολιτιστικός Σύλλογος Αμπλιανιτών «ο Στέγκος» ανήμερα της Αγίας Παρασκευής που θεωρείται η πιο τρανή ημέρα για την Άμπλιανη και γίνεται το μεγάλο πανηγύρι στην πλατεία του χωριού όπου συνεδρίασαν οι οπλαρχηγοί της Ρούμελης και αποφάσισαν τον ξεσηκωμό, το απόγευμα μετά τον εσπερινό και τη λιτάνευση της εικόνας κάτω από το ιστορικό πλάτανο στον πάτο του χωριού, οι νέοι και οι νέες ντυμένοι με τις σπουδαίες φορεσιές της Άμπλιανης, πιάνονται χέρι – χέρι και χορεύουν ένα μοναδικό, αυστηρό κλειστό χορό τον περίφημο Στέγκο. Τα λόγια του τραγουδιού αναφέρονται σε ένα κατόρθωμα κάποιου ντόπιου ο οποίος νίκησε τον αράπη που είχαν βάλει οι Τούρκοι για λογαριασμό τους σε ένα αγώνα πάλης, γεγονός που είχε ως συνέπεια την απαλλαγή της περιοχής από τις φορολογικές επιβαρύνσεις, την απρόσκοπτη καλλιέργεια της ελευθερίας και τελικά την προετοιμασία ολόκληρης της περιοχής για τον μεγάλο ξεσηκωμό στον οποίο πρωτοστάτησαν οι Αμπλιανίτες που καμαρώνουν για τον τόπο τους και τον τιμούν όπως πρέπει.
Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου