Σαράντα χρόνια περνάει στην ηλικία ο καπετάν Παντελής το καίκι του «Άγιος Παντελεήμονας» και το φροντίζει ακόμα σαν παιδί και το καμαρώνει
Ο καπετάν Παντελής Βεκρής πλέει σήμερα στην ένατη δεκαετία της ζωής του και σίγουρα είναι ο μόνος άνθρωπος σε όλο το Αιγαίο, που μπορεί να πει πως τη ζωή του την πέρασε πάνω σε περισσότερα από εννιά, ενενήντα εννιά, ακόμα και εννιακόσια ενενήντα εννιά κύματα! Όντως, ο αειθαλής καπετάνιος είναι ο τελευταίος από τους ανθρώπους που έζησαν και δούλεψαν σε μια θάλασσα που οι περισσότεροι σήμερα αγνοούμε και ο μετρημένος λόγος που αναπτύσσει όταν ξετυλίγει με την εκπληκτική συνέπεια ενός αφηγητή τα περασμένα, καθηλώνει κάθε ακροατή του.
Με τη συνέπεια των παλιών θαλασσινών ο καπετάν Παντελής αποθησαυρίζει τα γεγονότα της θάλασσας που έζησε, σχολιάζει δίκαια για όλους τα πεπραγμένα της παλιάς ναυτοσύνης και μνημονεύει με συγκίνηση τους παλαιότερους από αυτόν καπεταναίους και εργάτες των ελληνικών θαλασσών. Με ιδιαίτερη όμως συγκίνηση αναφέρεται στα χρόνια που μαζί με τον πατέρα του και τα αδέλφια του έκαναν μεταφορές με το «Σοφία Βεκρή», ένα τρεχαντήρι των 70 τόνων που κατασκευάστηκε στον ταρσανά του Γιώργη Βαζαίου στο Ξυλοκερατίδι το 1924 και στόλιζε το λιμάνι των Καταπόλων μέχρι το 1953. Τι και αν έζησε με αυτό το καμάρι των Βεκρήδων και της Αμοργού: ήμερες θάλασσες και φοβερές τρικυμίες, επιτάξεις από τους Ιταλούς κατακτητές, βομβαρδισμούς από τους συμμάχους, ένα σωρό πράγματα και θαλασσινά θαύματα. Όταν μετά τον πόλεμο τέλειωσε η εποχή των μεταφορών και άλλαξαν όλα στις θάλασσες, ο καπετάν Παντελής ξεκίνησε το ψάρεμα με ένα μικρότερο τρεχαντήρι, τον «Άγιο Παντελεήμονα» και με αυτόν ακόμα ασχολείται. Τέλη του Αυγούστου ήταν που τον τράβηξε στη στεριά για επισκευές και τούτες τις ημέρες, είναι κιόλας έτοιμος για να πιάσει άλλη μια φορά το τιμόνι του και να βγει, όπως παλιά καμαρωτός από το λιμάνι των Καταπόλων για ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα.
Με τη συνέπεια των παλιών θαλασσινών ο καπετάν Παντελής αποθησαυρίζει τα γεγονότα της θάλασσας που έζησε, σχολιάζει δίκαια για όλους τα πεπραγμένα της παλιάς ναυτοσύνης και μνημονεύει με συγκίνηση τους παλαιότερους από αυτόν καπεταναίους και εργάτες των ελληνικών θαλασσών. Με ιδιαίτερη όμως συγκίνηση αναφέρεται στα χρόνια που μαζί με τον πατέρα του και τα αδέλφια του έκαναν μεταφορές με το «Σοφία Βεκρή», ένα τρεχαντήρι των 70 τόνων που κατασκευάστηκε στον ταρσανά του Γιώργη Βαζαίου στο Ξυλοκερατίδι το 1924 και στόλιζε το λιμάνι των Καταπόλων μέχρι το 1953. Τι και αν έζησε με αυτό το καμάρι των Βεκρήδων και της Αμοργού: ήμερες θάλασσες και φοβερές τρικυμίες, επιτάξεις από τους Ιταλούς κατακτητές, βομβαρδισμούς από τους συμμάχους, ένα σωρό πράγματα και θαλασσινά θαύματα. Όταν μετά τον πόλεμο τέλειωσε η εποχή των μεταφορών και άλλαξαν όλα στις θάλασσες, ο καπετάν Παντελής ξεκίνησε το ψάρεμα με ένα μικρότερο τρεχαντήρι, τον «Άγιο Παντελεήμονα» και με αυτόν ακόμα ασχολείται. Τέλη του Αυγούστου ήταν που τον τράβηξε στη στεριά για επισκευές και τούτες τις ημέρες, είναι κιόλας έτοιμος για να πιάσει άλλη μια φορά το τιμόνι του και να βγει, όπως παλιά καμαρωτός από το λιμάνι των Καταπόλων για ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα.
Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου