ΟΤΑΝ ΑΡΑΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Δυο τους μέτραγαν τη δύναμή τους
και όλοι τους λογάριαζαν σαν ένα…

Ο μπάρμπα Λάμπρος Γαλάνης (αριστερά) φύτρωσε στο προσήλιο Μυλογόζι – τόπο οιονεί αυτόνομο, ο οποίος μέχρι σήμερα αρδεύεται από την επάρκεια που υπαγόρευε η ζώσα συνέχεια της ορεινής πατρίδας πάνω από τα φοβερά φαράγγια του Αχελώου και αποτελεί συνοικισμό της κοινότητας Μυροφύλλου- μπροστά από καμιά 80αριά χρόνια κι εκεί κοιμήθηκε, πριν από μερικές εβδομάδες. Στη ζωή του, αυτός ο άνθρωπος που, ποιος ξέρει από ποια ιδιότροπη μοίρα της ιθαγένειας, πορεύτηκε παραπληρωματικά με τον μεγαλύτερο αδερφό του Βαγγέλη (δεξιά) και την οικογένειά του, έμοιαζε άτρωτος από το χρόνο και τις συνέπειες που επιφέρει στο σώμα και την ψυχή η εργασία στα χωράφια και το τρέξιμο πίσω από τα κοπάδια των αιγοπροβάτων. Από πάροικος στο διπλοκάμαρο γονείκο σπίτι των Γαλαναίων, μετά την απροσδόκητη χηρεία του μεγαλύτερου αδερφού, εξελίχθηκε σε κύριο συνομιλητή και κυρίως ακροατή του, ο οποίος από την ημέρα που γύρισε από τον πόλεμο της Αλβανίας, την άνοιξη του 1941, ουδέποτε αυτός, αλλά και ο μακαρίτης Λάμπρος, μετακινήθηκαν έστω και για ιατρικές εξετάσεις, λίγο μακρύτερα από το Μυρόφυλλο.
Το καντηλάκι του μπάρμπα Λάμπρου έσβησε ήσυχα μια βραδιά που τα δυο αδέρφια κοιμόνταν δίπλα στο παλαϊακό τζάκι και ο Βαγγέλης τον βρήκε το πρωί παγωμένο. Ότι ακολούθησε, ήταν μέσα στο τυπικό γι’ αυτές τις περιστάσεις που διατηρούν στον τόπο και ως είθισται, το δάκρυ έπρεπε να στεγνώσει σύντομα και ο πόνος να αλαφρώσει γιατί η ζωή έπρεπε πάλι να προχωρήσει. Πως θα προχωρήσει όμως μέσα στη βαθιά μοναξιά, που τούτες τις ημέρες που έρχονται, θάναι για τον γέροντα που έμεινε μόνος του στο έρημο Μυλογόζι, ασήκωτες όσο και ο σταυρός Εκείνου…

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».