Για την παρέα των φίλων που κατευθυνόταν πριν από λίγες ημέρες προς το χωριό Αργύρι του Δήμου Αχελώου, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που περπατούσε στο χωματόδρομο και δίπλα του βάδιζε ένα κοντό και νευρικό, καστανό μουλάρι βεβαίως και δεν αποτελούσε κάτι παράδοξο η τουλάχιστον γραφικό ώστε η σκηνή να αποτελέσει θέμα φωτογραφίας. Όλοι λίγο – πολύ είχαμε ζήσει μια ανάλογη στιγμή στα παλιότερα χρόνια στα χωριά μας και κάποιοι θυμούνται τι χαρά είχε η μεταφορά ξύλων στα στενά μονοπάτια του δάσους ή χορτονομής από τα παλιά λιβάδια!
Χωρίς να ενοχληθεί ο άνθρωπος βγήκε στην άκρη να περάσει το αυτοκίνητο και στάθηκε να μας δει. Φυσικά και τον ενδιέφερε να μάθει αν ήμασταν ντόπιοι ή ξένοι, ήθελε να μάθει που πάμε, ποιος ήταν ο λόγος της παρουσίας μας σε μια περιοχή που δεν πάνε και πολλοί τουρίστες. Όλα φάνηκαν στα πρώτα λόγια του, όταν σταθήκαμε, τον χαιρετήσαμε, συστηθήκαμε και του ζητήσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί του. Μας είπε το όνομά του, Κώστας Κολοκοτρώνης από τη Συκιά Καταφυλίου του Δήμου Αχελώου και πήγαινε να δει που είναι το κοπάδι με τα γίδια του. Μας ρώτησε που πάμε, του απαντήσαμε. Μας ζήτησε τσιγάρο, κάτσαμε να το καπνίσουμε μαζί, βγάλαμε τις φωτογραφίες και κατόπιν πιάσαμε κουβέντα. Δεν είχε φύγει ποτέ από τον τόπο του, θυμόταν την εποχή που όλοι οι συνοικισμοί του Καταφυλίου και του Αργυρίου, από τη ράχη του βουνού μέχρι κάτω στον Αχελώο ήταν γεμάτοι ανθρώπους και λόγω των πυκνών καλλιεργειών, δεν μπορούσαν τα γίδια ούτε να περπατήσουν και τα είχαν περιορισμένα να μην κάνουν ζημιές. Τώρα μας είπε, αν δεν τα προσέξεις, μπορεί και να τα χάσεις γιατί δεν υπάρχει πουθενά κανένας να τα στομώσει. Για ζημιές, φυσικά και δεν γίνεται κανένας λόγος, αφού δεν υφίσταται πουθενά καμιά καλλιέργεια. Μόνο δίπλα στα σπίτια υπάρχουν πια κάποια λίγα κηπάκια, τα οποία είναι καλά προφυλαγμένα. Έπειτα, μας είπε πως και τα γίδια του –δεν είχε πολλά, καμιά εικοσαριά μόνο μπορεί να συντηρήσει- δυσκολεύονται γιατί σιγά – σιγά το δάσος κλείνει τον τόπο, καταπίνει μονοπάτια και χωράφια, σβήνει ότι άνθρωποι και ζωντανά είχαν γράψει με τα χέρια τους και τα πόδια τους στον τόπο. Γι’ αυτό και τα ακολουθεί κάθε μέρα μέχρι τη ράχη, να τα βοηθήσει να βοσκήσουν, ανοίγοντας με το μικρό τσεκούρι του διάβα ανάμεσα στα πουρνάρια.
Μιλούσε σαν όλους τους ανθρώπους που έμειναν να ζουν ολοχρονίς στα ελληνικά βουνά, εκείνη την ημέρα ο Κώστας Κολοκοτρώνης και τίποτα δεν θα ξεχώριζε από ένα ξωμάχο των χρόνων του ’50 ή του ’60. Φυσικά και τα ρούχα του φανέρωναν πως έχει περάσει και αυτός στον 21ο αιώνα, το τριμμένο μπλουτζίν, το μπουφάν με κάποιο λογότυπο καθώς έδειχναν πως ο Κώστας Κολοκοτρώνης περπατούσε την εποχή μας. Αυτό όμως που τον ξεχώριζε από οποιονδήποτε άλλο γέροντα της ελληνικής υπάιθρου, εκείνη την ημέρα ήταν μια μακριά λούρα από μέλεγο που κρατούσε στα χέρια του και ήταν ένα στοιχείο, που τουλάχιστον ο Δημήτρης Παπαχρήστος δεν ήξερε το ρόλο της και τον ρώτησε τι κάνει με αυτή, γιατί την κουβαλάει μαζί του. Χαμογέλασε ο γέροντας και του έδειξε με το δάκτυλο ένα μεγάλο πουρνάρι με λίγα βελανίδια, λίγα μέτρα παραπέρα. «Κοίτα» του λέει και κατευθύνθηκε προς το δέντρο, διάλεξε με το μάτι ένα κλαρί και άρχισε το ράβδισμα. Αμέσως άρχισαν να πέφτουν τα βελανίδια και σαν από το πουθενά σχεδόν, εμφανίστηκαν μερικά λεπτά, ευκίνητα κατσίκια και σε χρόνο μηδέν σάρωσαν το έδαφος από τον καρπό. «Κατάλαβες, τώρα γιατί κουβαλάω τη λούρα», απάντησε στον Δημήτρη ο οποίος εκείνη την ημέρα, έμαθε κάτι που δεν ήξερε, γιατί στην Εύβοια που μεγάλωσε, τέτοιες πρακτικές δεν ήταν συνηθισμένες γιατί απλά, δεν υπήρχαν πουρνάρια και ο τόπος, με άλλο τρόπο υποστήριζε τα κοπάδια. Είχε και μια άλλη απορία όμως ο Δημήτρης, ρώτησε τι είναι ο μέλεγος. Σε αυτό την περίπτωση ανέλαβε ο άλλος της παρέας, ο Θανάσης Καραγεώργος από τα Βραγκιανά που μαζί του γνωρίζαμε τα χωριά του Δήμου Αχελώου, να τον ενημερώσει. Του είπε λοιπόν πως ο μέλεγος, είναι ένα φυτό που του αρέσει να φυτρώνει ανάμεσα σε άλλα δέντρα με ισχυρή σκιά και σαν να έχει μετανιώσει για την επιλογή του αυτή, να προσπαθεί να τα παραβγεί σε ύψος. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα του μέλεγου είναι να πετάει μέσα σε ένα χρόνο ένα αδύνατο, αλλά ευλύγιστο κορμί δυο – τριών μέτρων προς τον ουρανό. Λόγω λοιπόν της μικρής διατομής του και της ευλυγισίας του, το κορμί του μέλεγου για να κάνουν οι χωριάτες τις λούρες για να τινάζουν τα καρποφόρα δέντρα, καρυδιές, καστανιές και βεβαίως, οι κτηνοτρόφοι τα πουρνάρια για ταίζουν τα κοπάδια με βελανίδια. Ο Κώστας Κολοκοτρώνης, είναι ένας από τους τελευταίους που κάνουν αυτή τη δουλειά και όσο θα μπορεί να πηγαίνει κοντά στα γίδια του τον καιρό που τα πουρνάρια έχουν καρπό, πάντα θα κουβαλάει μαζί του αυτή τη λούρα. Επειδή μάλιστα είναι ο τελευταίος που έχει ελεύθερο κοπάδι στη Συκιά, όταν το διαλύσει, τότε θα είναι που οι μέλεγοι δεν θα έχουν κανένα φόβο από το τσεκούρι κανενός Κολοκοτρώνη και μπορεί να φθάσουν μέχρι τον ουρανό...
"Έθνος - Κυνήγι" στις 20/12/2006
ΣΗΜ. Η συνάντηση με τον Κώστα Κολοκοτρώνη έγινε στις 2/12/06, στο δρόμο προς το Αργύρι όταν είχαμε πάει μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρήστο στην ημερίδα που διοργάνωσαν από κοινού ο Δήμος Αχελώου και η Ομάδα Έρευνας Αθηνών στο Αργύρι και το θέμα της ήταν "Τοπικές Κοινωνίες και Νέοι Καιροί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου