Το ξύλο στα χέρια του Αντώνη παίρνει ζωή, γίνεται περιστέρι και μπορεί ακόμα να πετάξει από τα τέμπλα με τα κληματόφυλλα και τα σταφύλια…Ο κόσμος που γνώρισε ο Αντώνης Ρούσσος στην Πάρο όταν γεννήθηκε ήταν γεμάτος χρώματα, ήχους της γης και μελωδίες των πουλιών, πράσινα φύλλα από αμπέλια, θαλερές κληματόβεργες και κοφίνια με γλυκά σταφύλια, ένας κόσμος που προκαλούσε κάθε τέχνη και αυτόν θέλησε να αναπαραστήσει. Δεν διάλεξε όμως ούτε το περίφημο μάρμαρο του νησιού του, ούτε τη ζωγραφική αλλά ένα άλλο υλικό, σπάνιο στο κυκλαδικό τοπίο, το ξύλο και μόνος του έμαθε να το σκαλίζει με υπομονή και να δημιουργεί με δικά του σχέδια μοναδικά έργα, είτε πρόκειται για τέμπλα, είτε για έπιπλα. Την ξυλουργική ο Αντώνης την έμαθε κοντά στον πεθερό του και μετά ακολούθησε το δικό του δρόμο στην ξυλογλυπτική. Το πρώτο έργο του, πριν από 50 χρόνια ήταν μια μικρή εταζέρα, το σχέδιο της οποίας αντέγραψε από ένα περιοδικό και τη χάρισε τότε στην Κατερίνα, η οποία έμελλε να γίνει γυναίκα του. Από τότε μέχρι σήμερα, στο εργαστήριό του στη Νάουσα (τηλ. 2284051540) που είναι γεμάτο ξύλα, εργαλεία και σχέδια σκάλισε ένα σωρό έπιπλα και αντικείμενα, αλλά τα τελευταία χρόνια μαζί με τον αδελφό του Μανώλη, ασχολούνται αποκλειστικά με τα τέμπλα των εκκλησιών. Το μεγαλύτερο που έφτιαξε έχει 12 μέτρα πλάτος και 5.70 ύψος με δυο ζωφόρους, μια γεμάτη κλήματα και μια γεμάτη λουλούδια του νησιού του και βρίσκεται στην εκκλησία της Θεοσκέπαστης στο Σοχό της Θεσσαλονίκης και ένα άλλο, για το οποίο επίσης καμαρώνει βρίσκεται στο μοναστήρι των Αγίων Πάντων στις Σπέτσες με την ίδια θεματογραφία. Παράλληλα όμως ο Αντώνης σκαλίζει σε κασέλες πλεούμενα και ιστιοφόρα που θυμάται να έχουν περάσει από το λιμάνι της Νάουσας κι έτσι με τον τρόπο του διασώζει όμορφες εικόνες από τα περασμένα της μικρής του πατρίδας.
Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
00/00/2008, σελ. 2, στήλη «Ανθρώπινα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου