Στη χάρη του Άι – Γιώργη μύρισε λιβάνι το ερημοκλήσι στο μέση του μεγάλου πελάγους
Στη μέση του Αιγαίου η μικρή Κίναρος, παραμένει ως ένα από τα πιο δυσπρόσιτα νησιά του Αρχιπελάγους και λόγω αυτής της απομόνωσης έχει διατηρήσει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα στοιχεία που κάνουν έναν τόπο ξεχωριστό, τόσο για τη φυσιογνωμία του, όσο και για το νησιώτικο φρόνημα των δυο κατοίκων του! Μοναδικοί κάτοικοι της Κινάρου είναι από το 2000, το δυνατό ζευγάρι του Μικέ Κατσοτούρχη και της Ειρήνης Θηραίου των οποίων την πόρτα χτυπάνε, όταν το επιτρέπει ο καιρός, μόνο ο «ταχυδρόμος» καπετάν Κωνσταντής Χάλαρης, οι ψαράδες που βρίσκουν καταφύγιο με τα σκάφη τους στον όρμο Πνιγκός και συχνά πολλοί καπεταναίοι από κότερα.
Αν το δούμε έτσι μπορεί να θεωρήσουμε πως η Κίναρος είναι ένα πολυσύχναστο μέρος, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Όλοι αφού δέσουν τα σκάφη τους, φωνάζουν να μαζέψουν τη Σίβα και τη Φρίντα, δυο μεγάλα άσπρα λυκόσκυλα – χάσκι που έχουν τους λόγους τους να είναι πάντα επιφυλακτικά με όλους, αποβιβάονται, χαιρετούν το ανδρόγυνο που φυλάει το νησί, πίνουν ένα καφέ μαζί τους και σύντομα τους αφήνουν πάλι με τις έγνοιες τους οι οποίες, περισσεύουν…
Έτσι ήταν και την τελευταία Κυριακή του Μάη, όταν με επικεφαλής τον ιερέα των Θολαρίων Ειρηναίο Χρυσοβαλάντη μια ωραία παρέα από την Αιγιάλη επισκέφθηκε το νησί, να λειτουργήσει στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, να κάτσει κατόπιν στο τραπέζι με τον Μικέ και την Ειρήνη και φεύγοντας να ανανεώσει το ραντεβού μαζί τους περί το τέλος του Σεπτέμβρη, τότε που υπολογίζεται θα έχει ολοκληρωθεί και το καμπαναριό για ν’ ακουστεί για πρώτη φορά καμπάνα στην Κίναρο και υπολογίζεται πως θα τους ακολουθήσουν και άλλα καίκια από την Αιγιάλη και την Καλύμνο!
Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»,
05/06/2008, σελ. 76, στήλη «Ανθρώπινα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου